ԿՈԻԳԱՆ ՈԻ ԿԵՐԹԱՆ, Придут и уйдут
ԿՈԻԳԱՆ ՈԻ ԿԵՐԹԱՆ
Ձախորդ օրերը ձմռան նման կուգան ու կերթան,
Վհատելու չէ, վերջ կունենան, կուգան ու կերթան.
Դառն ցավերը մարդու վերա չեն մնա երկար,
Որպես հաճախորդ շարվեշարան կուգան ու կերթան։
Փորձանք, հալածանք և նեղություն ազգերի գլխից
Ինչպես ճանապարհի քարավան կուգան ու կերթան,
Աշխարհը բուրաստան է հատուկ, մարդիկը ծաղիկ,
Ո~րքան մանուշակ, վարդ բալասան կուգան ու կերթան։
Ոչ ուժեղը թող պարծենա, ոչ տկարը տխրի,
Փոփոխակի անցքեր զանազան կուգան ու կերթան,
Արևը առանց վախենալու ցայտում է լույսը,
Ամպերը դեպի աղոթարան կուգան ու կերթան։
Երկիրը ուսյալ զավակին է փայփայում մոր պես,
Անկիրթ ցեղերը թափառական կուգան ու կերթան.
Աշխարհը հյուրանոց է, Ջիվան, մարդիկը հյուր են,
Այսպես է կանոնը բնական, կուգան ու կերթան։
1892
Придут и уйдут
в переводе Валерия Брюсова
Как дни зимы, дни неудач недолго тут: придут — уйдут.
Всему есть свой конец, не плачь! Что бег минут: придут — уйдут…
Тоска потерь пусть мучит нас; но верь, что беды лишь на час:
Как сонм гостей, за рядом ряд, они снуют: придут — уйдут
Обман, гонение, борьба и притеснение племён,
Как караваны, что под звон в степи идут: придут — уйдут.
Мир — сад, и люди в нём — цветы! но много в нём увидишь ты
Фиалок, бальзаминов, роз, что день цветут: придут — уйдут.
Итак, ты, сильный, не гордись! итак, ты, слабый, не грусти!
События должны идти, творя свой суд: придут — уйдут.
Смотри: для солнца страха нет скрыть в тучах свой палящий свет,
И тучи, на восток спеша, плывут, бегут: придут — уйдут.
Земля ласкает, словно мать, учёного, добра, нежна;
Но диких бродят племена, они живут: придут — уйдут…
Весь мир — гостиница, Дживан! А люди — зыбкий караван!
И всё идет своей чредой: любовь и труд, — придут — уйдут.
Песня Дживани в исполнении Гургена Дабагяна