Паруйр Севак: "Стареем", Ծերանում ենք. Читает Заслуженный и Народный артист Армении Артур Утмазян

Ծերանում ենք

Ծերանում ենք, Պարու՛յր Սևակ,
Ծերանում ենք, սիրելի՜ս,-
Հասակակից կանանց արդեն մենք նայում ենք եղբոր պես,
Նկատում ենք մատղաշներին,
Որոնք մեզ չեն նկատում.
Ամեն մի նոր ծանոթություն չի վերջանում էլ սիրով,
Ոչ էլ երգով մի անարվեստ, բայց պոռթկուն ու կրակված…

Ծերանում ենք, Պարու՛յր Սևակ,
Ծերանում ենք, սիրելի՜ս.-
Մեր ապստամբ մազերն արդեն կա՛մ պատըժվել են մահով,
Կա՛մ իշխանաց իշխան սանրի խեղճ հպատակ են դարձել.
Մեր խռովկան մատներն արդեն դարձել են հեզ ու լսկան,
Իսկ դավադիր մեր ոտքերը՝ ընտանեսեր- տնասեր…

Ծերանում ենք, Պարու՛ր Սևակ,
Ծերանում ենք, սիրելի՜ս.-
Մե՛կ օր խմում
Եվ երկու՛օր արդեն խումար ենք ընկնում,
Մե՛կ ժամ քայլում
Եվ երկու՛ ժամ խոսում դրա օգուտից
Կամ վնասից,
Եվ ըստ որում խոսում այնպե՜ս լրջորեն,
Կարծես մի մեծ գյուտ ենք արել
Կամ հերքում ենք մի հին գյուտ.
Եվ «բուժվել» կամ «հիվանդություն» բառերն արդեն օրեցօր 
Հոլովվում են ու խոնարհվում ավելի շատ և նույնիսկ
Առավել քիչ դժգոհությամբ,
Քան թե թաքուն պարծանքով…

Ծերանում ենք, Պարու՛յր Սևակ,
Ծերանում ենք, սիրելի՜ս.-
Թափառելու ժամ չի մնում,
Չենք հասցնում ձանձրանալ.
Քիչ ենք թախծում մենք անառիթ,
Շատ ենք տխրում առիթով.
Քիչ ենք կարդում, շատ ենք գրում,
Շատ ենք խորհում, քիչ քնում,
Որովհետև «անքնություն» բառը դարձել է սոսինձ
Եվ ուզում է մեր քրքրված ջղերն իրար կպցնել…

Ծերանում ենք, Պարու՛յր Սևակ,
Ծերանում ենք, սիրելի՜ս,
Ծերանում ենք, սակայն կարծես
Դարձյա՛լ խելքի չենք գալիս.-
Դեռ հիմա ՜ էլ զարմանում ենք.
Դեռ կարո՜ղ ենք զարմանալ
Ժամացույցի սլաքները ետ ենք տալիս մտովին,
Ի՜նչ է թե մեր արդեն չարածն իբր անենք աշխարհում.
Անկարելի հաղթանակի ելք ենք ճարում ինչ- որ կերպ.
Երբեմն էլի այս աշխարհն ենք դեռ չափչփում հուսալից
Դոն- Կիխոտի ոտքեր կոչված նո՛ւյն կարկինով ծայրամաշ.
Իսկ երբ մեկը խոր քնի մեջ մեր երազն է կոխկրտում,
Առաջվա՛ պես… առաջվա՜ պես վեր ենք ցատկում ճչալով…


Ծերանում ենք, Պարո՛ւյր Սևակ,
Սակայն… խելքի չե՜նք գալիս…

 

Стареем
 

Мы стареем, Паруйр Севак,
Мы стареем, дорогой.

На ровесниц смотрим как братья на сестер.
Оборачиваемся на юных, которые нас не замечают.
Новые знакомства больше вырастают в любовь,
Ни даже в песню` безыскусную, но яркую и пылкую.

Мы стареем, Паруйр Севак,
Мы стареем, дорогой.
Наши волосы уже или приговорены к смертной казни,
Или покорились Ее Величеству расческе,
Наши обидчивые пальцы стали покорными и послушными,
А ноги-предатели полюбили семейный очаг.
Мы стареем, Парйур Севак.
Мы стареем, дорогой.
День возлияний уже сменяют целых два дня похмелья. 
Час прогулки - двумя часами бесед о ее пользе или вреде.

И при этом, бесед весьма серьезных,
Мы будто сделали великое открытие,
Или опровергли верный древний способ.
Слова "лечиться" или "болезнь" с каждым днем
Склоняются и смиряются все больше  
И даже - чаще  с тайной гордостью,
Чем с недовольством.

Мы стареем, Паруйр Севак,
Мы стареем, дорогой. 
Нет времени бродить по улицам,
Мы не успеваем заскучать.
Реже тоскуем без причин
Часто грустим по насущному  
Меньше читаем и больше пишем.
Чаще жуем и меньше спим
Бессонница стала нам клеем,
Что скрепляет наши истрепанные жилы

Мы стареем, Паруйр Севак,
Мы стареем, дорогой
Стареем, но по-прежнему никак не остепенимся

Мы все еще удивляемся
Мы еще способны удивляться
Откручиваем назад стрелки часов
Вроде пытаясь успеть, то что еще не сделали в этом мире
Находим какую-то вероятность для невозможной победы
Иногда с надеждой обмеряем этот мир
Все тем же изношенным циркулем под названием "ноги Дон-Кихота
Но когда кто-то ломает наши грезы,
То даже из самого глубокого сна
Мы по-прежнему вскакиваем с криком.

Мы стареем, Паруйр Севак
Но всё, никак не образумимся.

Построчный перевод: НаринЭ