Русский перевод:

Надежда отворит врата,
зима уйдет из наших гор.
Армения, страна моя,
весны оденет вновь узор.
Вернется ласточка домой,
листвой покроет тополя,
и я вернусь в свой край родной,
родину солнца – Киликия!

Сирийских видел зной полей,
прохладу знал ливанских скал,
запомнился Италией,
венецианский плеск гондол.
Прекрасней Кипра нет в морях,
ни островов, ни берегов,
блаженней нет, чем Киликия -
родины солнца и богов!

Я знаю, что настанет день,
все претворится в явь тогда,
наступит час, и жажды тень,
покинет душу навсегда!
Когда в последний раз тебе
с тоской и болью я спою,
на вечный сон к тебе вернусь,
в Киликию! В страну мою!

Оригинальный текст:

Երբոր բացվին դռներն հուսո,
Եվ մեր երկրեն փախ տա ձմեր,
Չքնաղ երկիրն մեր Արմենիո,-
Երբ փայլե յուր քաղցրիկ օրեր.
Երբոր ծիծառն իր բույն դառնա,
Երբոր ծառերն հագնին տերև՝
Ցանկամ տեսնել զիմ Կիլիկիա,
Աշխարհ՝ որ ինձ ետուր արև:

Տեսի դաշտերըն Սուրիո,
Լյառն Լիբանոն և յուր մայրեր.
Տեսի զերկիրըն Իտալիո,
Վենետիկ և յուր գոնդոլներ.
Կղզի, նման չիք մեր Կիպրիա,
Եվ ո՛չ մեկ վայրն է արդարև
Գեղեցիկ քան զիմ Կիլիկիա,
Աշխարհ՝ որ ինձ ետուր արև:

Հասակ մը կա մեր կենաց մեջ,
ՈՒր ամենայն իղձ կավարտի.
Հասակ մը, ուր հոգին ի տենչ՝
Հիշատակաց յուր կարոտի.
Հորժամ քնարս իմ ցրտանա,
Սիրույն տալով վերջին բարև՝
Երթամ ննջեմ իմ Կիլիկիա,
Աշխարհ՝ որ ինձ ետուր արև: