Ես իմ անուշ Հայաստանի

Ես իմ անուշ Հայաստանի արևահամ բարն եմ սիրում,
Մեր հին սազի ողբանվագ, լացակումած լարն եմ սիրում,
Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բույրը վառման
ՈՒ նաիրյան աղջիկների հեզաճկուն պարն եմ սիրում:

Սիրում եմ մեր երկինքը մուգ, ջրերը ջինջ, լիճը լուսե,
Արևն ամռան ու ձմեռվա վիշապաձայն բուքը վսեմ,
Մթում կորած խրչիթների անհյուրընկալ պատերը սև
ՈՒ հնամյա քաղաքների հազարամյա քարն եմ սիրում:

ՈՒր էլ լինեմ – չեմ մոռանա ես ողբաձայն երգերը մեր,
Չեմ մոռանա աղոթք դարձած երկաթագիր գրերը մեր,
Ինչքան էլ սուր սիրտս խոցեն արյունաքամ վերքերը մեր,
Էլի ես որբ ու արնավառ իմ Հայաստան յարն եմ սիրում:

Իմ կարոտած սրտի համար ոչ մի ուրիչ հեքիաթ չկա,
Նարեկացու, Քուչակի պես լուսապսակ ճակատ չկա,
Աշխարհ անցիր, Արարատի նման ճերմակ գագաթ չկա,
Ինչպես անհաս փարքի չամփա` ես իմ Մասիս սարն եմ սիրում:

Я солнцем вскормленный язык моей Армении люблю, 
Старинный саз, надрывный лад и горький плач его люблю. 
Люблю цветов горячий плеск, пьяняще-тонкий запах роз, 
И наирянок чуткий стан в обряде танца я люблю.

Люблю густую синь небес, озерный блеск, прозрачность вод
И солнце лета, и буран, что гулом глухо с гор идет, 
И неприютный мрак лачуг, и копоть стен, и черный свод, 
Тысячелетних городов заветный камень я люблю.

И где бы ни был, не забыть - ни наших песен скорбный глас, 
Ни древнего письма чекан, молитвой ставшего для нас. 
Как раны родины больней ни ранят сердце каждый раз, 
Я - и в крови, и сироту - свой Айастан, как яр, люблю.

Для сердца, полного тоски, другой мечты на свете нет, 
Умов светлее, чем Кучак, Нарекаци - на свете нет. 
Вершин, седей, чем Арарат, свет обойди - подобных нет, 
Как недоступный славы путь - свою гору Масис люблю!

1918-1920 гг. (пер Ашота Саградяна)